28 Σεπτεμβρίου 2014

Ιστορία Πλεύνας-Πετρούσας. Το ξεκίνημα του εκβουλγαρισμού στο χωριό και η μεγάλη "γκάφα" με την Εξαρχία.


Χάρτης της Ελλάδας του 1624,
Τίτλος: Graecia, Sophiani. Abrahamo Ortelio descriptore.
του Κώστα Ν. Μαδεμλή.

Σε προηγούμενη ανάρτηση μου προκλήθηκα να σχολιάσω Αναγνώστη ο οποίος μου έθεσε ερωτήματα τα οποία συναντάμε πάντα όταν μιλάμε για την Ιστορία του χωριού αλλά και γενικά της Μακεδονίας.

Φρόνησα ότι θα ήταν καλό να κάνω μια μικρή και λιτή εισαγωγή για την εκκλησιαστική ιστορία της Μακεδονίας, μιας και το είπα αρκετές φορές ότι η Πλεύνα είναι σχετικά καινούργιο χωριό και είναι προϊόν μετακίνησης πληθυσμών.



Θα ξεκινήσω με τον χαρακτηρισμό του σχολιαστή που φέρει το ψευδώνυμο «Αμετανόητος» «ελληνοκεντρικό Πατριαρχείο». Εν μέρει είναι σωστό, αλλά αφήνει λάθος εντυπώσεις.
Στην βουλγαρική προπαγάνδα του περασμένου αιώνα παρουσιάζεται ως το «καταπιεστικό» και «κακό» Πατριαρχείο που θέλει σώνει και καλά να εξελληνίσει «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ» τους Βουλγάρους.
Ποια είναι η ιστορική πραγματικότητα. Η Βουλγαρία, προσοχή όχι η Μακεδονία, είχε μέχρι την κατάλυση του κράτους τους το 1393  από τους Τούρκους, δική της εκκλησία.
Μετά την υποδούλωση και μέχρι το 1878 υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, για σχεδόν 500 χρόνια!.

Την υπαγωγή αυτή την επέβαλαν οι Οθωμανοί. Αυτό για έναν απλούστατο λόγο. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι δεκάδες εθνότητες και δεκάδες θρησκεύματα ήταν δύσκολο να διοικηθούν. Οι Τούρκοι έκαναν κάτι απλό και οργανωτικά γιαυτούς αποτελεσματικό χώρισαν τους υποτελείς λαούς σε θρησκευτικά μιλιέτια, ανεξάρτητα από εθνότητα και γλώσσα.

Έτσι υπήρχε το Ρουμ μιλιέτ   Rūmmillet (millet-i Rûm) (κλικ για αγγλικό Wikipedia), που ήταν όλοι οι ορθόδοξοι, το Εβραικό Μιλιέτ, κλπ
Στο Ρουμ μιλιετ επικεφαλής ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Είναι επομένως εκ των πραγμάτων δεδομένο ότι τον έλεγχο μόνο για τα θρησκευτικά ζητήματα όλων των ορθοδόξων, Ελλήνων και Βουλγάρων είχε ο εκάστοτε Πατριάρχης. Το λέω αυτό γιατί ναι μεν Πατριαρχείο, αλλά αν δούμε τις αποφάσεις των Πατριαρχών θα δούμε ότι αλλά διέταζε ο ένας και ο επόμενος τα αναιρούσε. . 

Έτσι βαθμιαία η ελληνική γλώσσα και παιδεία αντικατέστησε την παλαιοσλαβονική στη Βουλγαρία ……


Στο σημείο αυτό να πούμε ότι στη Οθωμανική Βουλγαρία και ειδικά στην οικονομική ζωή πρωταρχικό ρόλο έπαιξαν οι Έλληνες τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις, με αποτέλεσμα στις μεγάλες πόλεις της Βουλγαρίας να ανθεί η ελληνική κουλτούρα. Υπάρχουν πολλές αναφορές από ξένους περιηγητές που επισφραγίζουν την ιστορική αυτή αλήθεια. 
Από την άλλη στην ύπαιθρο υπερτερούσε η αμορφωσιά και το βουλγαρικό στοιχείο.
Η πραγματικότητα είναι ότι σε όλη την Βουλγαρία, λόγω του Πατριαρχείου, υπήρχαν ελληνικά σχολεία και ΚΑΘΟΛΟΥ αστικά βουλγαρικά. 

Δηλαδή κάποιος που ήθελε να σπουδάσει αναγκαστικά ναι, μάθαινε και μιλούσε ελληνικά, όχι γιατί απαγορευόταν, αλλά γιατί αυτή ήταν η επιλογή του. Γιατί δεν είναι μόνο η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, υπάρχουν και οι Ακαδημίες...


Στο σημείο αυτό όμως να πω γιατί πολλοί το αποκρύπτουν για να δημιουργήσουν την εντύπωση του εξαναγκασμού, ότι υπήρχαν ΚΑΙ βουλγαρικά εκκλησιαστικά σχολεία, παράδειγμα 200 (ΔΙΑΚΟΣΙΑ) τον αριθμό στη Βουλγαρία  τον 18΄αιώνα. 

Και εδώ πολύ σημαντικό να πούμε ότι ήταν υποτυπώδη, πρόχειρα χωρίς ενιαίο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, στα οποία μάθαιναν την ΠΑΛΑΙΟΣΛΑΒΟΝΙΚΗ, προσοχή όχι την (νέο) βουλγαρική γλώσσα.


Δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κανέναν για τα βουλγαρικά αστικά σχολεία, ούτε από τους λίγους Βουλγάρους της Διασποράς, οι οποίοι μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα ενεργοποιήθηκαν ξεκινώντας την «βουλγαρική αναγέννηση» για την δημιουργία της Νέας Βουλγαρίας. . Δηλαδή εκκλησιά και παιδεία για 500 χρόνια ήταν το θέλουμε είτε όχι στα χέρια του Πατριαρχείου.

Είναι η φάση του «εξελληνισμού» των Βουλγάρων.

Επομένως μερικοί συνειδητά αποκρύπτουν την πραγματικότητα των βουλγαρικών εκκλησιαστικών σχολείων (Kloster- oder Zellenschulen in Bulgarien) (κλικ για την Γερμική Wikipedia) για να κτίσουν ένα κακό αντίπαλο, το «ελληνοκεντρικό Πατριαρχείο».
Μια μάλιστα τέτοια βουλγαρική σχολή υπήρχε και στο Ραζλόκ της Βουλγαρίας, την βυζαντινή πόλι  Μεχομία, από το οποίο κατάγονταν και ο κύριος Τσεγκενέογλου Ντιμιτάρ και  έτσι ερχόμαστε στα δικά μας.
Ο Τσεγκενέογλου ήταν αυτός που έφερε το Σχίσμα στο Χωριό. Δεν ήταν όμως ο μοναδικός.

 Ένας «άξιος» συνεχιστής του ήταν ο δάσκαλος Αντρέι Γκιαούροβ του Θεοδώρου (Andrey Todorov Gyaurov), ο οποίος γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1856 στη Πλεύνα και πέθανε το 1910, μεγάλο κεφάλι όπως λεν στο χωριό, διετέλεσε και επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών στη Σόφια.


Ο Ανδρέας, γιατί έτσι βαπτίστηκε στη Παλαιά Εκκλησιά, πολύ πιθανόν από τον προπάππο της   μητρός μου ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΌ παπά Παναγιώτη Σεμπάνη, αποφοίτησε από το ελληνικό σχολείο Πλεύνας, βουλγαρικό δεν υπήρχε τότε.

Επειδή ήρθε σε άγρια σύγκρουση με τον Δεσπότη Δράμας Γερμανό  Μιχαηλίδη  τον 3ο, εγκαταλείπει την Πλεύνα για το Λόζενγραντ της Βουλγαρίας, παραχωρώντας το πατρικό του σπίτι στην βουλγαρική κοινότητα Πλεύνας για να λειτουργήσει σχολείο.
Ο ίδιος δίδαξε βουλγαρικά στην Ανδριανούπολη και δύο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη (1881-82). Από κει και για τρία χρόνια σπουδάζει στη Αγία Πετρούπολη και επιστρέφει στη Βουλγαρία στη Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλία.

Και εδώ έχει ενδιαφέρον η ανθελληνική του δράση. 
Πρωτοστατεί όπως και ο Kosta Panitsa Πανίτσα, θείος το «δικού» μας Todor Panitsa Πανίτσα, στον πρωτοφανή και βίαιο εκπατρισμό των ΕΛΛΗΝΩΝ της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Ο Αντρέι, ήταν δάσκαλος και μάλιστα με μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρωσία.  Έμεινε στη ιστορία της Βουλγαρίας ως εξαιρετικός Πατριώτης ο οποίος έκαψε δημόσια ελληνικά βιβλία. Συγκεκριμένα  δείχνοντας την μανία και την αγανάκτηση για το ελληνικό στοιχείο της Φιλιππούπολης έκαψε όλα τα ελληνικά εκκλησιαστικά βιβλία της ενορίας της «Άγιας Μαρίνας» στη Φιλιππούπολη.


Για πολλούς μπορεί να φανεί περίεργη η κίνηση αυτή του Πλευνιώτη Γκιαούρωβ. Βέβαια υπάρχει λογική εξήγηση.
Ο Γκιαούροβ γνώριζε πάρα πολύ καλά ελληνικά. 
Γνώριζε επίσης την τεράστια διαφορά της ελληνικής και της νεοβουλγαρικής παιδείας. 
Ο μόνος τρόπος να αντιταχθείς είναι η ολοσχερής καταστροφή του αντιπάλου. Όσο υπάρχει θα είναι εμφανής η διαφορά.

Και δω έρχεται πάλι το «ελληνοκεντρικό Πατριαρχείο». Για 500 χρόνια στη Βουλγαρία δεν είχε γραφεί σχεδόν ΚΑΝΕΝΑ λογοτεχνικό και εκκλησιαστικό έργο. 
Όλα όσο μεταφράστηκαν, και δω φαίνεται το ψέμα του «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ» μεταφράστηκαν από τα ελληνικά στα παλαιοσλαβονικά, επομένως υπήρχε ελεύθερη διακίνηση ιδεών για όσους ήθελαν να μάθουν, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ δεν υπήρχε γιατί όλοι ήθελαν να μάθουν ελληνικά.

Και μια που το λέω αυτό να αναφέρω ότι το πρώτο αναγνωστικό της νέας βουλγαρικής βγήκε μόλις το 1824, Primer with Various Instructions  (κλικ για την αγγλική Wikipedia)ελεύθερα χωρίς απαγόρευση, και πολύ πριν την Βουλγαρική εξαρχία.

Η φάση του εκβουλγαρισμού(!) της Βουλγαρίας και της Μακεδονίας.

Το ότι το Πατριαρχείο δεν είχε την τόσο δυνατή θέση που παρουσιάζουν οι προπαγανδιστές της Σόφιας φαίνεται από το γεγονός ότι το «ελληνοκεντρικό Πατριαρχείο» δεν μπόρεσε να ανατρέψει την φάση εκβουλγαρισμού της Βουλγαρίας (ναι το εννοώ)και της Μακεδονίας που ξεκίνησε στις αρχές του 19ου αιώνα.
Γιατί ανώτατος άρχοντας ήταν ο Σουλτάνος και όχι ο Πατριάρχης. 
Ο Πατριάρχης είχε μόνο στις εκκλησιαστικές υποθέσεις την ευθύνη. Όλες οι εθνότητες διοικητικά ήταν ίσες μεταξύ τους. 
Και μη ξεχνάμε ότι η Εξαρχία με Φιρμάνι του Σουλτάνου συστήθηκε. 
Επομένως η εικόνα του ισχυρού Πατριαρχείου και του καυμένου βουλγαρικού λαού είναι ψευδής. 

Το πόσο δυνατό ήταν το  Πατριαρχείο φάνηκε από την συμπεριφορά των εξαρχικών Πλευνιωτών. Στην περίπτωση της παλαιάς εκκλησίας, μετά το 1870.

Θα μπορούσαν να συνυπάρχουν και οι δύο λειτουργίες όπως στη Μητρόπολη Νευροκοπίου για όσους ήθελαν σώνει και καλά να ακούνε βουλγαρικά. 
Ο αριστερός, για παράδειγμα να έψελνε βουλγαρικά, γιατί στη νεοβουλγάρικη ήταν η θεία λειτουργία, και ο άλλος ελληνικά, Αλλά όχι έπρεπε να δίωξουνε με βία τους Έλληνες και να πάν στο  ερειπωμένο παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου.

Πως ξεκίνησε ο εκβουλγαρισμός.

Κατασκευάστηκε ένα εμπόδιο το οποίο ήταν «κοσμογονικής» σημασίας. 
Δηλαδή ότι κάποιοι κάτοικοι δεν μπορούν να ακούσουν την θεία λειτουργία στη γλώσσα τους.

Υπαρξιακό πρόβλημα για μερικούς στη Πλεύνα το να ακού(σου)ν τη θεία Λειτουργία στα βουλγάρικα!!!. 
Για αυτόν το λόγο έπρεπε να απαρνηθούν, ναι, να προδώσουν την παράδοση των προγόνων τους.

Σάματις που λένε στη Πετρούσα οι Πατριαρχικοί καταλάβαιναν τα εκκλησιαστικά βυζαντινά ελληνικά; ούτε και σήμερα τα καταλαβαίνουμε.
 Ε και…

Κατασκευάζουμε έναν εχθρό και μετά τον πετροβολάμε!!: 

Πάντα ήταν ο εκάστοτε δεσπότης Δράμας, είτε λεγόταν  Γερμανός ο 3ος, είτε   Φιλόθεος Κωνσταντινίδης είτε   Άγιος Χρυσόστομος ή  Αγαθάγγελος Μάγνης. Σήμερα λέγεται Παύλος. Αύριο άλλος.

Ο λόγος και η αιτία απόσχισης λοιπόν από την παράδοση ήταν αυτός, η «θεία λειτουργία στα Βουλγαρικά».

Αναμφισβήτητα.

Βέβαια λέει ο Αμετανόητος ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να ακούν την ελληνορθόδοξη λειτουργία. Αυτό είναι λάθος. Από την στιγμή που δεν υπήρχε ποτέ στην ιστορία της Πλεύνας και της Δράμας λειτουργία σε άλλη γλώσσα από ιδρύσεως το 79 μχ της Μητρόπολης δεν υπάρχει «Υποχρέωση» είναι ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ.
Μα θα πει κάποιος αμετανόητος στην Πλεύνα όμως ήθελαν κάποιοι τη βουλγαρική. Δικαίωμα τους.

Έρχεται λοιπόν η Εξαρχία, ο Τσεγκενέογλου και  τους λέει, "υπογράψτε,για να φύγετε από τη Μητρόπολη". Και μερικοί αφελείς υπέγραψαν και ήρθε η Εξαρχία στη Πλεύνα.

Η μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε γι’ αυτούς (που έφυγαν επιτέλους από τον Δεσπότη) όταν άκουσαν για πρώτη φορά την θεία λειτουργία στη «γλώσσα» τους.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΤΙΠΟΤΑ!!!
Εκτός από τον παπά κανείς δεν γνώριζε την βουλγαρική γλώσσα της λειτουργίας.

Γιατί τα βουλγαρικά που άκουγαν στην θεία λειτουργία δεν «ταίριαζαν με τα δικά μας».

Όσο καταλάβαιναν την θεία Λειτουργία στα ελληνικά άλλο τόσο την καταλάβαιναν και στα βουλγαρικά.

Μπορεί να μη καταλάβαιναν τα βουλγαρικά αλλά τουλάχιστον δεν ήταν ελληνικά!  Τώρα επιτέλους έχουν αντιπροσώπευση!!!

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΛΕΓΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΤΑΤΑ!  
ΑΥΤΟΙ ΕΙΣΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ.
ΜΕΓΑΛΗ Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ! 

Διάβασα σε μερικά μπλοκς για την 
«Η μεγάλη απάτη της Εξαρχίας ή πως Μακεδόνες χωρίς να το αντιληφθούν έγιναν Βούλγαροι».
Έχω την εντύπωση ότι αυτή είναι μεγαλύτερη απάτη.

Βέβαια μερικοί πονηροί θα πουν ότι έγινε εν γνώσει, για να αναγκαστούν να μάθουν βουλγάρικα αργότερα. 
Τα κυριλλικά, Κύριοι, ήταν "καλικατζαρέϊκα" όπως τα λέμε στο χωριό, κανείς δεν τα ήξερε ποτέ μέχρι τότε!.ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΑΝ οι εξαρχικοί να τα μάθουν.

Αυτό είναι το χειρότερο γιατί αυτό είναι ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ κύριοι Αμετανόητοι.


Και θα πρέπει να μας δώσετε ΔΗΜΟΣΙΑ να καταλάβουμε αν το σλαβικό ιδίωμα του χωριού μας έχει σχέση με την παλαιοσλαβονική, ή με την βουλγαρική ή με την σλαβομακεδονική. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ.
Όχι όπως συνηθίζεται εν κρυπτώ, αλλά φανερά.

Σήμερα το παραμύθι παίζεται αλλιώς.
Ακούω από κάποιους το «την εκκλησία την χάλασαν οι παπάδες και οι δεσποτάδες».
Επειδή όμως γνωρίζουμε καταστάσεις πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθεί:  
«οι προπαππούδες σας είναι που χάλασαν την εκκλησία στο χωριό. 
Οι προπαππούδες σας έδιωξαν τον Πλευνιώτη και συγχωριανό παπά Θανάση Παπαστεργίου και έφεραν τον Βούλγαρο παπά. 
Οι προπαππούδες σας είναι υπεύθυνοι για την διχόνοια, αυτοί έσπειραν το μίσος με την βουλγαρολαγνεία τους». 

Ενα παράδειγμα για να δούμε περί τίνος πρόκειται και τι σημαίνει εκκλησιαστική παράδοση και ποιός χάλασε την παράδοση. 
Παραθέτω δύο Βίντεο με το ίδιο θέμα στα βουλγαρικά και στα βυζαντινά ελληνικά, για να κάνω πιο χειροπιαστό το πρόβλημα της Εξαρχίας. 
Δεν πιστεύω φίλε Αμετανόητε να μας πεις ότι οι βυζαντινοί αντέγραψαν από τους Βουλγάρους τους ύμνους!. 
Με την πλύση εγκεφάλου που έχει γίνει στο χωριό δεν το αποκλείω και εντελώς, προσωπικά δεν το έχω ακούσει, ακόμα.

Αν φίλε αναγνώστη ακούσεις τα δύο βίντεο και πιστεύεις ότι το βουλγαρικό είναι η παράδοση μας στη Πετρούσα, τότε όντως «την εκκλησία την χάλασαν οι παπάδες και οι δεσποτάδες». 

Ακούστε παρακαλώ την διαφορά.

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ - ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ









Αυτοί οι Αμετανόητοι είναι που έκαναν την Παλαιά Εκκλησία «δικιά μας», και από τότε χωρίστηκε το χωριό σε «δικοί μας» και «δική σας». 

Είναι η μέρα που εκδιώχθηκαν με τη βία οι Πατριαρχικοί αδελφοί χριστιανοί από την «δικιά σας» εκκλησία.

Η εκκλησία στην ουσία καταλήφθηκε.

Για τους δυνατούς λύτες σαν τον Αμετανόητο:
Το Φιρμάνι της 10 Μαρτίου 1870 που καθόριζε τον τρόπο λειτουργίας της Εξαρχίας, διαβάστε το προσεκτικά και δείτε αν αναφέρεται στο ιδιοκτησιακό ή μόνο στο λειτουργικό κομμάτι των θρησκευτικών κοινοτήτων.

Η εκκλησίες παρέμειναν εκτός από αυτές που αναφέρει ονομαστικά στην Βουλγαρία και ορισμένες στην Ανατολική Ρωμυλία στην συντριπτική πλειοψηφία στα χέρια του Πατριαρχείου. 
Λειτουργικά μπορούσαν  να χρησιμοποιηθούν  από την Εξαρχία (τα περιβόητα 2/3), αλλά ιδιοκτησιακά παρέμειναν πατριαρχικές. 
Πέρα από το νομικό καθεστώς , υπάρχει και το ηθικό. 
Δηλαδή αν ένα ζευγάρι κτίσει μαζί ένα σπίτι, μετά το διαζύγιο δεν δικαιούνται και οι δύο το ίδιο;

Δεν υπάρχει δικιά μας και δικιά σας εκκλησία. Η εκκλησία ανήκει σε όλους!!! 

Αυτοί που το θέλουν είναι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι οι οποίοι θέλουν το χωριό διχασμένο για προσωπικά οφέλη.
Επ΄ αυτού όμως αργότερα. 

Εν κατακλείδι, συνοψίζοντας:

Τα βουλγαρικά που ήταν γραμμένα για την θεία λειτουργία της Βουλγαρίας ήταν γραμμένα στην λεγόμενη διάλεκτο της βόρειας Βουλγαρίας, του Βελίκου Τάρνοβου, δηλαδή σε μια βουλγάρικη διάλεκτο που δεν ταίριαζε καθόλου με τα «δικά μας». 

Οι σλαβικές διάλεκτοι είναι ισχυρά τοπικιστικές. Κράμα από Τουρκικά, Βουλγαρικά, Ελληνικά, Σερβικά, Ρουμανικά και από περιοχή σε περιοχή διαφορετική με διαφορετική συνταγή μίξης. Εδώ πολλές φορές από χωριό σε χωριό διαφέρει, πόσο μάλλον από την Πλεύνα στη Σόφια!

Η Πλεύνα δεν ήταν ΠΟΤΕ σλαβόφωνη.
Ποτέ. 
Δίγλωσση ναι, και αυτό ας προβληματίσει τους Σχισματικούς αμετανόητους.

Φαντάζομαι ότι κανείς από τους Βούλγαρους τσορμπατζήδες δεν τους το είπε από νωρίς. «Το κουτόχορτο το τρων, μερικοί το καπνίζουν και λεν και ευχαριστώ».

Εξηγώ:

Η παλιά βουλγαρική θεία λειτουργία πριν την διάλυση της Βουλγαρίας το 1393 ήταν στα παλαιοσλαβονικά. Κατά την διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας τα βουλγαρικά εκκλησιαστικά σχολεία και τα λίγα βουλγαρικά μοναστήρια όπως πχ της Ρίλας, είχαν το παλαιοσλαβονικό τυπικό.

Από τις αρχές του 19ου αιώνα που ξεκινά η βουλγαρική αναγέννηση και ουσιαστικά μπαίνουν τα θεμέλια της νέας Βουλγαρικής γλώσσας υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια προσδιορισμού της νέας γλώσσας.

Δεν θέλω να σας κουράσω με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες αλλά πάντως ή ουσία είναι ότι από όλες τις σλαβικές διαλέκτους που μιλούσαν στην Βαλκανική για χάριν ευκολίας όρισαν μια διάλεκτο ως επίσημη γλώσσα. Δεν υπάρχει όπως στα ελληνικά καθαρεύουσα και δημοτική. 

Τα νέα εκκλησιαστικά βουλγαρικά που ήταν στη γλώσσα της βόρειας Βουλγαρίας δεν είχαν καμία σχέση με τα «δικά μας», μόνο στο όνομα.

Τα χειρότερα όμως για την Πλεύνα έρχονται με τα βουλγαρικά σχολεία. 

Γιατί φίλε Αμετανόητε, εδώ οι Πλευνιώτες ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ να μάθουν τα επίσημα βουλγαρικά τα οποία όπως είπαμε δεν είχαν σχέση με τα δικά μας σλαβικά. 
Ξένη γλώσσα τα βουλγαρικά!
Από το σημείο αυτό , δηλαδή με το πρώτο βουλγαρικό σχολείο γύρο στα 1880 ξεκινά η αλλοίωση του σλαβικού ιδιώματος της Πλεύνας γιατί με την εκκλησία και το σχολείο μπαίνουν βουλγαρικές λέξεις στο λεξιλόγιο των Πλευνιωτών. 
Επομένως αλλάζουν το τοπικό ιδίωμα προς όφελος του βόρειου Βουλγαρικού.

Κλείνοντας να απαντήσω στο φίλο Αμετανόητο για τις «αδελφές» εκκλησίες. 
Μετά από όσα έγραψα φαίνεται ότι η Παλαιά εκκλησία όταν κτίστηκε γύρω στα 1845 μαζί με τις άλλες Μεταβυζαντινές και όταν η βουλγαρική αναγέννηση μόλις είχε ξεκινήσει δεν έχει καμμία σχέση με την βουλγαρική εκκλησία.
Άρα είναι όντως "αδελφή" με τις υπόλοιπες 32 όπως ανέφερε η επιστημονική μελέτη της κυρίας Σαββοπούλου-Κατσίκη και δείχνει την ΕΝΟΤΗΤΑ της εκκλησίας στη Μητρόπολη Δράμας. 

Ο Ναός του Καλαποτίου κτίστηκε για να φέρει το μίσος την ΔΙΑΣΠΑΣΗ την διαφορετικότητα, και την ξένη κουλτούρα στη Δράμα. 



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….