15 Σεπτεμβρίου 2014

Ιστορία Πετρούσας-Πλεύνας. Τοντόρ Πανίτσα: Αετός ή Όρνιο;

Η εκτέλεση του Todor Panitsa στο Burgtheater της Βιέννης


του Κώστα Ν. Μαδεμλή.

Η δολοφονία στο Burgtheater "Mord im Burgtheater"


Θα ξεκινήσω την ανάρτησή μου προσπαθώντας να εξηγήσω όσο γίνεται πιο λιτά ορισμένα στοιχεία για τις κομιτατζήδικες οργανώσεις που ταλαιπώρησαν πολλά χρόνια το χωριό μας, αλλά και όλη την Μακεδονία.

Αρκετά από τα παρακάτω προέρχονται  από την μετάφραση κειμένων από τα βουλγαρικά πολύ καλού μου φίλου και τον ευχαριστώ για την προσφορά του στη έρευνα της ιστορίας της Πλεύνας.

Βασικά υπήρχαν δύο βουλγαρικές οργανώσεις οι οποίες δραστηριοποιηθήκαν στο χώρο της Μακεδονίας και γι αυτό ονομάστηκαν "Μακεδονικές", στην ουσία ήταν βουλγαρομακεδονικές.

Η πρώτη οργάνωση VMΟRO, ΒΜΟΡΟ ή ΕΜΑΕΟ ιδρύθηκε το 1893 από πέντε μέλη στη Θεσσαλονίκη. 
Η ονομασία της ήταν "Εσωτερική Επαναστατική Οργάνωση Μακεδονίας Ανδριανούπολης"
Η άλλη ιδρύθηκε δύο χρόνια μετά από βουλγαρομακεδόνες στη Σόφια το 1895. Η ονομασία αυτής "Ανωτάτη Αρχή Μακεδονίας και Ανδριανούπολης". 



Η άλλη ιδρύθηκε δύο χρόνια μετά από βουλγαρομακεδόνες στη Σόφια το 1895. Η ονομασία αυτής "Ανωτάτη Αρχή Μακεδονίας και Ανδριανούπολης". Επειδή το Ανωτάτη στη βουλγαρική λέγεται Βερχόβεν, τα μέλη της λεγόταν "βερχοβιστές".

Στόχος και των δύο οργανώσεων ήταν η εξάπλωση της βουλγαρικής Εξαρχίας και της βουλγαρικής παιδείας στη Μακεδονία, δηλαδή ο εκβουλγαρισμός της.

Διαφέρουν μόνο στον τρόπο προσάρτησης της Μακεδονίας με την Βουλγαρία. 
Ενώ στο Βερχόβεν που είναι στελεχωμένο και με αξιωματικούς του βουλγαρικού στρατού θέλουν την απευθείας ένωση, στη ΒΜΡΟ υπάρχει διάσταση απόψεων. 

Μερικοί θέλουν την απευθείας ένωση και άλλοι, οι "σεντραλιστές" την αυτονομία.
Δηλαδή την ανακήρυξη της Μακεδονίας σε αυτόνομο κράτος, προσοχή όχι ελεύθερο και ανεξάρτητο, στο οποίο θα συνυπάρχουν όλες οι εθνότητες, Τούρκοι, Έλληνες, Βούλγαροι κλπ αλλά την πρωτοκαθεδρία θα την έχει το βουλγαρικό στοιχείο.

Επειδή όμως ο εκβουλγαρισμός δεν είχε τα αποτελέσματα που ήθελε η Σόφια, άρχισε ο δια βίας εκβουλγαρισμός και τα πρώτα κομιτατζήδικα τμήματα ή τσέτες έκαναν την εμφάνισή της και στην ουσία μετά το 1900 με άγριες δολοφονίες συνήθως δασκάλων προέδρων δημογερόντων, ιερέων.
Γιατί αυτοί αντιστεκόταν και ήταν τα εμπόδια, όπως έλεγε ο Γκότσε Ντέλτσεφ στέλεχος της ΒΜΡΟ.

Και οι δύο ηγεσίες ήταν δεξιές φιλοτσαρικές. Μιλάω για ηγεσίες όχι για απλά Στελέχη. Η μόνη εξαίρεση ήταν ο Νταμιαν Γκρούεφ για να μη βρεθεί κανείς και πει τίποτε. Δηλαδή από τα πέντε ιδρυτικά στελέχη μόνο ένας αριστερίζων.
Στη πορεία όμως και στην στελέχωση και μόνο της ΒΜΡΟ έχουμε την διείσδυση αριστερών μελών.

Όπως να έχει το πράμα όμως η ουσία είναι ότι και οι δύο οργανώσεις από κοινού και υποκινούμενες από την Σόφια σχεδίασαν και υλοποίησαν μαζί μια εξέγερση στις 20 Ιουλίου 1903 ημέρα του Προφήτη Ηλία η οποία πνίγηκε στο αίμα από τους Τούρκους. 
Ήταν μια ανεύθυνη πράξη των βουλγαρικών οργανώσεων, γιατί από την αρχή ήταν γνωστό ότι δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τον τακτικό στρατό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι η περιβόητη εξέγερση του Ήλιντεν (ναι ο συνοριακός σταθμός Ήλιντεν πήρε το όνομα του από αυτή τη εξέγερση, παλαιά ονομαζόταν Λιμπιάχοβο, κρατήστε το όνομα αυτό).

Ήταν λοιπόν άλλη μια ανθρωποθυσία, όπως ή δική μας σφαγήτης Ζικέλας το 1912.
Η αποτυχία έφερα φαγομάρα μεταξύ των στελεχών της ΒΜΡΟ και μεγάλωσε το χάσμα των βερχοβιστών και των σεντραλιστών μέσα στην οργάνωση.

Έχει μεγάλη σημασία αυτό για τη περαιτέρω πορεία της Μακεδονίας.
Μέλη της Βερχόβεν ενσωματώθηκαν το 1905 στην ΒΜΡΟ στο συνέδριο που έγινε στο μοναστήρι της Ρίλας και από κει ξεκινά ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ των δύο τάσεων και δω εμπλέκονται άτομα που έχουν σχέση και με το χωριό μας.

Στο συνέδριο αυτό της Ρίλας εκλέγονται ως αντιπρόσωποι της Οργάνωσης οι Μπορίς Σαράφωφ, Ιβάν Γκαρβάνωφ και Χρήστο Μάτοφ.

ΒΕΡΧΟΒΙΣΤΕΣ

Ο Μπορίς Σαράφωφ (γένν.1872 στο Λιμπιάχοβο - θάν.28.11.1907 στη Σόφια) ήταν Βουλγαρομακεδόνας από το Λιμπιάχοβο Νευροκοπίου αξιωματικός του βουλγαρικού στρατού αρχηγός της Βερχόβεν για το διάστημα Μάιο του 1899 μέχρι τον Αύγουστο του 1901 και μετά την απομάκρυνσή του ενσωματώνεται στην ΒΜΡΟ. Πολύ πλούσιο βιογραφικό σε ενέργειες και δράσεις της ΒΜΡΟ, από τις ηγετικές μορφές των κομιτατζήδων.

Ο Ιβάν Γκαρβάνωφ  (γένν.1869 στη Στάρα Ζαγόρα - θάν.28.11.1907 στη Σόφια), Βούλγαρος χαμηλού προφίλ επαναστάτης, διευθυντής του Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης στο οποίο ήταν διευθυντής και ο Πλευνιώτης Ατανάς Τσιγγενέφ  γιος του Δημητάρ Τσεγγενέογλου για το διάστημα 1897-1899  (σήμερα υπάρχει Επαγγελματική Σχολή  "Ατανάς Τσεγγενέφ" στη Πόλη Πέστερα της Βουλγαρίας).

Ο Μιχαέλ Ντάεφ, (γένν.1881 στο Μπάλτσικ - θάν.30.10.1907 στο Λιμπιάχοβο) Βούλγαρος, Συμμαθητής του Πανίτσα ένα πλουσιόπαιδο με καλή μόρφωση από το παραθαλάσσιο Μπάλτσικ της Βουλγαρίας, το οποίο βρίσκεται στα σύνορα με την Ρουμανία. Άφησε την κρύα θάλασσα και κατέβηκε στα ζεστά νερά της Μακεδονίας για να εκβουλγαρίσει τους αγράμματους Έλληνες.

ΣΕΝΤΡΑΛΙΣΤΕΣ ΣΑΝΤΑΝΙΣΤΕΣ

Γιαννε Σάντανσκι (γένν.1872 στο Βλάχοι,Μελένικο- θάν.22.04.1915 στο Μελένικο). Βουλγαρομακεδόνας, κατετάγη στο Βουλγαρικό στρατό και την επαναστατική του δραστηριότητα ξεκίνησε σε βερχοβιστική Τσέτα
Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.

Ο Σαντάνσκι ή Τσάρος του Πιρίν ή Σαντάν Πασάς σε μία του ομιλία στο Νευροκόπι (σημερινό Γκότσε Ντέλτσεφ) στις 13 Ιουλίου 1908 με το παλιό ημερολόγιο, όπως αναφέρει ο Mehmet Hacisalihoglu στο βιβλίο του "Οι Νεότουρκοι και το Μακεδονικό Ζήτημα (1890-1912)" (σελίδα 214), παρουσία του Πανίτσα είπε προς το πλήθος του κόσμου που συγκεντρώθηκε τα εξής από το μπαλκόνι το Κονακιού:
"Σήμερα ορκιστήκαμε όλοι, Τούρκοι, Βούλγαροι Έλληνες Αλβανοί και Εβραίοι ότι θα εργαστούμε για την αγαπημένη μας πατρίδα αδιάσπαστοι και ότι θα θυσιαστούμε για την πατρίδα και αν χρειαστεί θα χύσουμε το αίμα μας γι αυτήν...Κάτω ο Σουλτάνος, κάτω ο Σουλτάνος, κάτω ο Σουλτάνος" 

Αυτό ήταν για τους σεντραλιστές η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, όχι ανεξάρτητο κράτος αλλά ένα αυτόνομο κράτος μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία. 
Πατρίδα εννοούσε την Τουρκία και όχι την Βουλγαρία, σεντραλιστής ήταν!

Ο προσεκτικός αναγνώστης θα προσέξει ότι ο Σαντάνσκι δεν αναφέρει πουθενά "Μακεδόνας" γιατί στην αυτόνομη Μακεδονία Μακεδόνες θα ήταν όλες οι Εθνότητες, δηλαδή Βούλγαροι, Έλληνες, Τούρκοι, όλοι αυτοί ήταν οι Μακεδόνες με διαφορετικές εθνότητες.
Η ιδέα της ξεχωριστής "μακεδονικής εθνότητας¨ η "εθνικά μακεδόνων" όπως λένε είναι πολύ μεταγενέστερη και ουσιαστικά κομμουνιστική επινόηση. 

Μέχρι σήμερα δεν έχουν πει ξεκάθαρα ποια είναι η διαφορά ενός Βούλγαρου μακεδόνα και ενός "εθνικά μακεδόνα". Πολλά λέγονται χωρίς όμως ιστορική ταυτοποίηση και τεκμηρίωση .
Αυτό όμως διεξοδικά θα μας απασχολήσει σε άλλη ανάρτηση.

Στη Πλεύνα δεν είχε τεθεί ποτέ θέμα "εθνικά μακεδόνων" ήταν πάντα διαχρονικά με την βερχοβιστική αντίληψη.

Μια είναι η εξαίρεση.
Οι χωριανοί μας Δημητάρ.Σ και Ανέστης.Ο. η οποίοι στην διάρκεια την προ- και μεσοπολεμική του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαν αναπτύξει αριστερή δράση.
Όμως, όταν βρισκόταν στο χωριό κρυβόταν στο Νιχτινέ σε γνωστή κτηνοτροφική οικογένεια για να μη τους σκοτώσουν οι βερχοβιστές Πετρουσιώτες(πλέον), κυκλοφορούσαν δε στην Χωριστή προστατευόμενοι από τους εκεί ομοϊδεάτες τους και γιατί δεν υπήρχαν βούλγαροι εκεί. 

Μάλιστα υπάρχουν μαρτυρίες Πετρουσιωτών ότι πριν την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Βουλγαρία είχαν δει τις προτομές τους σε κεντρική πλατεία του Νευροκοπίου (Γκότσε Ντέλτσεφ), η οποίες σήμερα δεν υπάρχουν.
Στη βιογραφία τώρα του Πανίτσα.
Ο Τοντόρ Πανίτσα

Ο Τοντόρ Πανίτσα Todor Panica γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1879 Oryahovo στο πρώην Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας.Το Oryahovo είναι στα σύνορα Βουλγαρίας και Ρουμανίας.
Πολύ νωρίς ορφάνεψε και ανατράφηκε από το θείο του, στη Βάρνα.

 Το 1902 μπαίνει ενεργά στη ΒΜΡΟ ΕΜΕΟ και συμμετείχε στην εξέγερση του Ήλιντεν. Μετά την καταστολή της εξέγερσης πολέμησε το 1904 στην περιοχή της Δράμας, στην τσέτα του  Βοεβόδα Μιχαήλ  Ντάεφ. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου έγινε φίλος με τον Jane Sandanski.

Το 1906 εξελέγη αντιπρόσωπος στο Δεύτερο Συνέδριο της Επαναστατικής περιοχής Σερρών.

Στις 17 Μαΐου 1907 παντρεύεται την Ekaterina Ivanova Izmirlieva δασκάλα από το Κιλκίς που δίδασκε στο Καλαπότι. Κουμπάρος ο Ντάεφ.

Στο μνημειώδες Συνέδριο της ΒΜΡΟ στο Μοναστήρι της Ρίλας τον Οκτώβριο του 1905 στο οποίο προήδρευσε ο Γκρούεφ, αντιτάχθηκε στην ανάμειξη των βασιλικών βερχοβιστών στην οργάνωση. 
Η οργάνωση παρόλα ταύτα εκλέγει ως αντιπροσώπους τους βερχοβιστές Μπορίς Σαράφωφ, Ιβαν Γκαρβάνωφ και Χρήστο Μάτοφ.

Από το σημείο αυτό ξεκινά μια ενδιαφέρουσα διάσπαση στου κόλπους της Οργάνωσης.

Ο Ντάεφ κάνει το ολέθριο λάθος να αυτοπροταθεί για την εξουδετέρωση τον Σαντάνσκι. Γράφει επιστολή προς τον Σαράφωφ στην οποία του προτείνει να εγκρίνει την εκτέλεση του Σαντάνσκι. λόγω της εγγύτητας που είχε με τον Σαντάνσκι. 

Το δεύτερο και ουσιαστικό λάθος του είναι ότι εμπιστεύεται την επιστολή αυτή στον κουμπάρο του Πανίτσα.

Ο Πανίτσα αντί να πάει την επιστολή στον Σαράφωφ την δίνει στον Σαντάνσκι. 
Αμέσως συγκαλείται ή επαναστατική επιτροπή Σερρών στην οποία υπάγεται διοικητικά και η Δράμα και ο βοεβόδας της Ντάεφ. 
Ο Σαντάνσκι με την απόφαση της 10ης Οκτωβρίου 1907 καταδικάζει σε θάνατο τον Ντάεφ. Ο Ντάεφ αναγκάζεται να γράψει επιστολή μετανοίας, η οποία υπάρχει στο διαδίκτυο και στην οποία αφήνει υπόνοιες για αυτοχειρία.

Στην πραγματικότητα όμως ο Ντάεφ βασανίζεται φρικτά εκτελείται στις 30 Οκτώβριου και θάβεται κρυφά, που αλλού στο χωριό Λιμπιάχοβο
Ο θάνατος του για λόγους που θα γίνουν παρακάτω κατανοητοί δεν ανακοινώνεται στην Οργάνωση. 
Μια λεπτομέρεια που φανερώνει και το ήθος των εκτελεστών. Δεν ανακοινώνεται ούτε στην οικογένεια Ντάεφ. Μόλις τον Οκτώβριο του 1913 βρέθηκε "τυχαία",δηλαδή μετά από ακριβώς 6 χρόνια και διαπιστώθηκε ότι ήταν πισθάγκωνα δεμένος.
Δύσκολο να αυτοκτονήσεις πισθάγκωνα δεμένος...

Τον εκτελεσθέντα Ντάεφ αντικατέστησε ο Βοεβόδας Πέιο Γκαρβάλωφ, Βούλγαρος από το Σιρπάν της κεντρικής Βουλγαρίας και φαρμακοποιός το επάγγελμα. 
Αυτός είναι και από τους εκτελεστές της 6ης Ιουλίου 1906 στη Πλεύνα κατά την οποίαν δολοφονήθηκαν οι 

Δημήτριος Μαδεμλής, Αντώνιος Γάιδας και Γεώργιος Μαρινίδης.

Η εκτέλεση του Ντάεφ ήταν η αρχή ενός δολοφονικού κύκλου αλληλοεξοντώσεως στους κόλπους της ΒΜΡΟ.

Ο Σαντάνσκι αναθέτει στον Πανίτσα την εκτέλεση και των τριών εκλεγμένων βερχοβιστών εκλεγμένων της ΒΜΡΟ. 
Για τον σκοπό αυτό ταξιδεύει στη Σόφια όπου στις 27 Νοεμβριου του 1907 επιδιώκει συνάντηση με τους τρείς στο σπίτι του Σαράφωφ. 

Προφασιζόμενος την κουμπαριά του με τον Ντάεφ, που όπως είπαμε δεν ανακοινώθηκε η εκτέλεσή του, αλλά και η κουμπαριά του θείου του Πανίτσα, Κώστα Πανίτσα με τον Πρίγκηπα Φερδινάνδο με τον οποίο Φερδινάνδο κουμπάρος ήταν και ο Σαράφωφ. Οι πολλές κουμπαριές τελικά σκοτώνουν.
Και επί τη ευκαιρία να πω ότι ο θείος του major Κόστα Πανίτσα Kosta Panica (κλικ για λεπτομέρειες) ήταν ο κύριος υπεύθυνος της καταστροφής της ελληνικής Ανατολικής Ρωμυλίας.

Ο Χρήστο Μάτωφ κωλύεται να έρθει στην τόσο σημαντική συνάντηση με τον Πανίτσα και γλυτώνει τον θάνατο. Μετά την συζήτηση που είχαν Σαράφωφ και Γκαρβάνωφ με τον καλεσμένο ο Πανίτσα αντί για καληνύχτα στην εξώπορτα, βλέπετε περίμενε να έρθει και ο Μάτωφ, βγάζει το περίστροφό του και τους εκτελεί εξ επαφής στα κεφάλια.
Οι νεκροί Σαράφωφ και Γκαρβάνωφ.
 Επειδή ήταν μεσάνυκτα ως εκτέλεση αναφέρεται και η 27 αλλά και η 28 Νοεβρίου γιαυτούς που θα αμφισβητήσουν πάλι τις ημερομηνίες. 
Ο Πανίτσα αφού έκανε την ζημία ξαναγύρισε στα λημέρια του στη Δράμα.

Το 1908 μαζί με Σαντάνσκι πήρε μέρος στην Επανάσταση των Νεοτούρκων και στη συνέχεια έζησε νόμιμα στο Δράμα. Είχε επαφές μαζί πάντα με τον Σαντάνσκι με προσωπικότητες του ελληνικού αριστερού χώρου όπως με Αβραάμ Μπεναρόγια, Ελευθέριο Σταυρίδη .

Συμμετέχει στους δύο Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 με τμήμα του βουλγαρικού στρατού στο Νευροκόπι (σήμερα: Gotse Delchev, Βουλγαρία) και στη Δράμα.

Σον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που συμμετέχει στον βουλγαρικό  στρατό και στη μάχη του Kriwolak, πληγώθηκε. Για την ανδρεία του στη μάχη, τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Τιμής.
Πολλές είναι ατιμίες σε βάρος Δραμινών πολιτών κατά την διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής. 
Στα "Τετράδια Βουλγαρικής Κατοχής" του κ. Ρουδομέτωφ αναφέρονται πάρα πολλές ομολογίες καταπίεσης και εκμετάλευσης Δραμινών από τον Πανίτσα στο διάστημα αυτό.

Μετά το 1919 τίθεται στις υπηρεσίες του Aleksandar Stambolijski και της Αγροτικής Ομοσπονδίας ιδρύοντας στο Νευροκόπι την "Μακεδονική Ομοσπονδιακή Οργάνωση" ως αντίπαλη  της ΒΜΡΟ-ΕΜΕΟ. Σε απάντηση, η ΒΜΡΟ ΕΜΕΟ Τσέτα του αρχηγού Αλεξαντρόφ στις 16  Οκτώβρη 1922 με 400 κομιτατζήδες μπαίνει στο Νευροκόπι.
Ο
 Πανίτσα καταφέρνει να ξεφύγει, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του συνελήφθησαν και τιμωρήθηκαν (όπως έκανε και στη σφαγή της Ζικέλας το 1912) 

Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 9ης Ιουνίου 1923 στη Βουλγαρία, του βουλγαρικού στρατού και της ΒΜΡΟ ΕΜΕΟ εναντίον της φιλοσερβικής πολιτική του Αλεξάνταρ Stambolijski, ο Πανίτσα μετανάστευσε πρώτα στη Γιουγκοσλαβία και αργότερα στη Βιέννη.
Συνεχίζει  όμως να διατηρεί επαφές με τους λεγόμενες «Φεντεραλιστές» της «Μακεδονικής Ομοσπονδιακής Οργάνωσης», η οποία χρηματοδοτούταν από τη Σερβία.

Αφού
εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, ο ίδιος ξεκινά επαφές με την Κομμουνιστική  Διεθνή μέσω της ΒΜΡΟ-ΕΜΕΟ Ενωμένης  η οποία είναι δημιούργημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας.
Συνεχίζει τις δράσεις του εναντίον της ΒΜΡΟ ΕΜΕΟ και των ηγετών Todor Aleksandrov και Aleksandar Protogerow

Και δω στο σημείο αυτό μπαίνει στη ζωή του η δολοφόνος του Μελπομένη Mentscha Karnitschewa 
Καρνίτσεβα .

Ο Πανίτσα στη Βιέννη έμενε μαζί με την κουνιάδα του Izmirlieva Magdalena και τον Σέρβο γαμπρό του Boris Bumbarov και τον Πλευνιώτη σωματοφύλακα-τσιράκι του Γίαννε Μ.

Η Καρνίτσεβα  γνωριζόταν από το 1914 με την Magdalena,την αδελφή της γυναίκας του Πανίτσα.. Σπούδαζαν και εργαζόταν μαζί στο Μόναχο της Γερμανίας.

Η ΒΜΡΟ μπορεί να αργεί αλλά δεν ξεχνά. Η θανατική ποινή είχε εκδοθεί για τους Σαντανιστές στο Συνέδριο του Κιουστεντίλ (5 με 15 Μαρτίου1908).
Στη Καρνίτσεβα ανατέθηκε η εκτέλεση του Πανίτσα. Επιλέχθηκε λόγω της εγγύτητας που είχε με την κουνιάδα του.

Η Καρνίτσεβα παρακολουθούσε από κοντά τις κινήσεις του Πανίτσα.στην Βιέννη.Για να μη μακρηγορώ γιατί πολλές είναι οι λεπτομέρειες για τις επαφές του με τους Μπολσεβίκους της Ρωσίας, με τους Σέρβους αλλά και τους Έλληνες κομμουνιστές, θα πω μόνο ότι όλες οι επαφές του και ειδικά οι χρηματικές συνδιαλλαγές την αηδίασαν και ήθελε να εκτελέσει και ανθρώπινα τον Πανίτσα.

Στη Βιέννη βρισκόταν και άλλος μεγάλος "Φεντεραλιστής" ο Διμιτάρ Βλάχωφ.
Η Καρνίτσεβα αναφέρει ότι υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμος μεταξύ Βλάχωφ και Πανίτσα ποιος θα "αρπάξει" περισσότερα χρήματα.
 Μάλιστα αναφέρει και τις επαφές του αρχηγού της ΒΜΡΟ Αλεξαντρόφ στη Βιέννη με τους κομμουνιστές και τις σχέσεις με Βλάχωφ και Πανίτσα.

Λέει λοιπόν ότι οι δύο επέλεξαν τους κομμουνιστές γιατί έδιναν πιο πολλά λεφτά από τον Αλεξαντρόφ. 

Και σε άλλο σημείο ότι για τον Πανίτσα το παν ήταν τα λεφτά, αναφέροντας συγκεκριμένα ποσά που της έπεσαν στην αντίληψη από τις δοσοληψίες του.

Αυτό έκανε το έργο της δηλαδή την εντολή να δολοφονήσει τον Πανίτσα πιο εύκολο.

Σχεδίασε και ενορχήστρωσε μια επίσκεψη στις 8 Μαΐου 1925 στο Burgtheater της Βιέννης και στην παράσταση του Grieg "Peer Gynt", σε 2 θεωρεία, ένα για τη φίλη  της και στο άλλο ο Πανίτσα με την σύζυγό του και τον Πλευνιώτη σωματοφύλακά του στο θεωρείο Νούμερο 2 της 3ης Σειράς. 

Σε συγκεκριμένο κομμάτι του έργου όπου υπάρχει μεγάλη ένταση των μουσικών οργάνων έβγαλε ένα μπιστόλι και πυροβόλησε εξ επαφής τον Πανίτσα, με τον ίδιο τρόπο που σκότωσε δηλαδή και αυτός τους Σαράφωφ και Γκαρβάνωφ, και τραυμάτισε στο σαγόνι την σύζυγό του, τον δε Πλευνιώτη στο πόδι.

Οι ακροατές του Burgtheater δεν πήραν μυρωδιά όπως είπαμε γιατί νόμιζαν ότι ήταν ήχος από το μουσικό θέμα του "Peer Gynt".
Η Καρνίτσεβα βγήκε έξω και παραδόθηκε στις αστυνομικές αρχές και φυλακίστηκε.

Η Καρνίτσεβα θα πει το θρυλικό ότι σκότωσε τον Πανίτσα γιατί "δεν ήταν καλός Μακεδόνας¨,(σιγά να μην ήταν Μακεδόνας).
Μετά από λίγο καιρό αφέθηκε ελεύθερη και παντρεύτηκε τον αρχηγό της ΒΜΡΟ Βάντσε-Ιβάν Μιχαήλωφ.

Η δολοφονία και η δίκη πήρε μεγάλες διαστάσεις και είχε πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον. Μάλιστα υπάρχει θεατρικό έργο με την υπόθεση Πανίτσα: "Mord im Burgtheater" του Ivan Stanev.(κλικ για λεπτομέρειες).

Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της ΒΜΡΟ-ΕΜΕΟ Ιβάν Mihailov, από τη σύζυγό του Mentscha και έτσι έκλεισε μια πράξη εκδίκησης για την προδοσία και την δολοφονία των εκπροσώπων της ΕΜΕΟ στη Βουλγαρία, Boris Sarafow και ο Ιβάν Garwanow.

Αυτά σε γενικές γραμμές για τον Πανίτσα.

Ο Σαντάνσκι δεν είχε καλύτερη τύχη. Δολοφονήθηκε σχεδόν 10 χρόνια πριν στο Πιρίν.
Διαισθανόμενος την δολοφονία του αφού μάταια έτρεχε στη Σόφια για να βρει υποστήριξη από τη βουλγαρική κυβέρνηση, φοβούμενος και την σκιά του ταμπουρώθηκε ο αθεόφοβος και ιερόσυλος στο βυζαντινό Μοναστήρι Ροζινού, το οποίο και οικοιοποιήθηκε. 

Δολοφονήθηκε από δικούς του κομιτατζήδες οι οποίοι τον εκδικήθηκαν γιατί τους έκλεισε κάποτε φυλακή.

Από τους Σαντανιστές δεν έμεινε κανείς στη ζωή .
Ακόμη και ο πολύς Χρήστο Τσερνοπέεφ δεν γλύτωσε την εκτέλεση παρά την μεταμέλειά του.
Θα κλείσω την ανάρτηση μου με μια ερώτηση για δυνατούς λύτες.

Το θέμα του σλαβομακεδονισμού  εφευρέθηκε στις φοιτητικές εστίες του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι και στη Σλαβομακεδονική Λογοτεχνική Εταιρεία Άγιος Κλήμης στην Αγία Πετρούπολη στις αρχές του 20 αιώνα.
Η ιδέα δηλαδή του αυτόνομου σλαβικού έθνους που έχει μεν συγγένεια με το βουλγαρικό αλλά παρόλα ταύτα δεν είναι βουλγαρικό. Ακόμα και σήμερα είναι δύσκολη η διαφοροποίηση.

Σάρκα και οστά πήρε το νέο έθνος μόλις το 1925 με την διάσπαση της ΒΜΡΟ  και την ίδρυση της ΒΜΡΟ ΕΝΩΜΕΝΗΣ και στην συνέχεια την ενσωμάτωση της στο κομμουνιστική Διεθνή.

Σίγουρο είναι ότι οι ηγέτες και των δύο κομιτατζήδικων οργανώσεων ποτέ δεν αμφέβαλλαν για την βουλγαρική τους συνείδηση, είτε Τατάτσεφ λεγόταν είτε Γκότσε Ντέλτσεφ είτε Γκότσε Πετρώφ είτε Ντάμιαν Γκρούεφ ή Σαντάνσκι.

Ο Σαράφωφ θεωρείται βερχοβιστής, φιλοβούλγαρος ενώ ο Σαντάνσκι και ο Πανίτσα "μακεδονιστές" για την ακρίβεις σλαβομακεδονιστές.

Και όμως ο Σαράφωφ ήταν από τους πρώτους που τόλμησε να πει ότι οι Μακεδόνες είναι ξεχωριστό έθνος. Στις 12 Απριλιου του 1901 στην αγγλική εφημερίδα "The Times"δηλώνει ότι οι Μακεδόνες είναι ξεχωριστή σλαβική εθνότητα, δηλαδή ούτε Βούλγαροι ούτε Σέρβοι.
Επίσης σε συνέντευξή του στη ρωσική εφημερίδα  "Μακεντόνσκι Γκόλοσα" της 21 Αυγούστου 1902 διαχωρίζει πάλι του μακεδόνες ως ξεχωριστό έθνος.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Σαντάνσκι ο οποίος ουδέποτε αποποιήθηκε της βουλγαρικής του συνείδησης.

Ο ένας είναι "κακός" βερχοβιστής και ο άλλος "καλός" σεντραλιστής.

Από την άλλη "καλός" Πανίτσα και "κακή" ΒΜΡΟ η ανάποδα;

Πάντως και Πανίτσα και ΒΜΡΟ έφεραν στο χωριό μας την διχόνοια, μίσος, αίμα, δολοφονίες, εκτελέσεις, εξορίες, μόνο το ΚΑΚΟ! Μόνο ζημία!

Τέλος η ΒΜΡΟ υπάρχει και σήμερα σε δύο κόμματα, το σκοπιανό VMRO DPMNE  του Νικολά Γκρουέφσκι και το Βουλγαρικό VMRO  του Κρασιμίρ Καρακατσάνωφ.