Ιστορία της Πετρούσας. Η Πλεύνα, η γλώσσα, η παιδεία και η Βουλγαρική Εξαρχία.

Photo Nikos Vavdinoudis

Θα ήθελα το ιστορικό κομμάτι που αφορά την Εξαρχία και σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα να το δούμε διαχρονικά και από την κοινωνική του διάσταση πλάι στο καθαρά ιστορικό.

Απόσχιση από το Πατριαρχείο.

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και μέχρι το 1870, όλες οι εκκλησίες και οι Μητροπόλεις της Βουλγαρίας ανήκαν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και είχαν για 400 χρόνια Έλληνες μητροπολίτες και Έλληνες κληρικούς.

Η θεία λειτουργία παντού ήταν βυζαντινή  ελληνορθόδοξη.

Η ελληνική γλώσσα ήταν η επίσημη γλώσσα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Βουλγαρίας παράλληλα με την τουρκική. 

Μέχρι το 1850 περίπου δεν υπάρχουν βουλγαρικά σχολεία όχι μόνο στη Μακεδονία αλλά ούτε και στη Βουλγαρία! 

όσο παράξενο και να ακούγεται είναι γεγονός ότι όλοι οι εγγράμματοι Βούλγαροι της εποχής εκείνης πήγαιναν σε ελληνικά σχολεία των μεγάλων πόλεων της Βουλγαρίας.

Σε αυτήν την ελληνοποιηση των Βουλγάρων αντέδρασε μια μερίδα λογίων Βουλγάρων και εκκλησιαστικών κύκλων ζητώντας απόσχιση από το πατριαρχείο.

Η ρωσική διπλωματία κατάφερε να εξασφαλίσει την απόσχιση της βουλγαρικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο, με το σουλτανικό φιρμάνι της 10 Μαρτίου 1870.

Το δε 1878 κατάφερε την μερική ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, έτσι η Βουλγαρία ήταν μόνο διοικητικά αυτοδύναμη, ενώ πολιτικά και στρατιωτικά υποτελής στο σουλτάνο, δηλαδή ένα κράτος που δεν μπορούσε να σταθεί από μόνο του στα πόδια.

Ανεξάρτητο κράτος η Βουλγαρία έγινε στις 22.09.1908!

Η Βουλγαρία μετά την απόσχιση της Βουλγαρικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο θέλησε να προσαρτήσει την Μακεδονία.

Βουλγαρική προπαγάνδα στη Πλεύνα.

Έβαλε στόχαστρο δηλαδή τους σλαβόφωνους, η βουλγαρόφωνους όπως τους έλεγε και συνεχίζει να λέει ακόμη και σήμερα η ίδια (δες Wikipedia, λήμα http://de.wikipedia.org/wiki/Makedonische_Bulgaren).

Μόνο ένας τρόπος υπήρχε. Το φιρμάνι και συγκεκριμένα το 10ο του άρθρο που εκδόθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1870, "προέβλεπε επίσης την ίδρυση επισκοπών σε περιοχές, όπου τα 2/3 τουλάχιστον των Ορθοδόξων πιστών ήθελαν να υπαχθούν στην αρμοδιότητα της Βουλγαρικής εξαρχίας" (Wikipedia).

Επομένως στόχος ήταν να πείσει τους σλαβόφωνους, τουλάχιστον τα 2/3 από κάθε ενορία, να φύγουν από το πατριαρχείο.

Για το λόγο αυτό στρατολόγησε πράκτορες τους οποίους έστειλε σε όλα τα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης για να μαζέψουν υπογραφές υπαγωγής στην βουλγαρική εκκλησία.

Όλοι οι πράκτορες ήταν καλά εκπαιδευμένοι στο πως θα πετύχουν τον στόχο τους.

Το πρώτο θέμα ήταν αυτό της αντιπροσώπευσης των πιστών.

Οι μητροπόλεις της Μακεδονίας ήταν επανδρωμένες με Έλληνες μητροπολίτες από όλα τα σημεία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, από τον Πόντο μέχρι την Ήπειρο.

Έτσι πολλοί από αυτούς δεν μιλούσαν τα ντόπια για να μπορούν να συνεννοηθούν με το σλαβόφωνο ποίμνιο τους.

Επιπλέον ήταν και οι επιβαρύνσεις προς την εκκλησία και επιπλέον πολλοί ιεράρχες ενδεχομένως να μην στεκόταν στο ύψος τους.

Πολλά μπορεί να ήταν τα αίτια και οι ευκαιρίες σπίλωσης του Δεσπότη.

Έτσι υπογράφουν οι αγανακτισμένοι ....

Η συλλογή υπογραφών είχε αποτέλεσμα.

Η μητρόπολη Δράμας είχε 40 χωριά από αυτά τα 17 ήταν σλαβόφωνα.

Συγκεκριμένα αναφέρει στο Ημερολόγιο του ο Αγαθάγγελος.

"Εκ των βουλγαροφώνων χωρίων εις το Δράνοβο (Μοναστηράκι), Βουβλίτσιον (Πύργοι), Γράτσανι (Αγιοχώρι), Αναστασία, ούτε ένα οπαδόν είχε ποτέ η Εξαρχία, εις δε τα άλλα είχομεν την πλειοψηφίαν (δηλαδή τα 2/3), πλην της Καρλικόβης (Μικρόπολης) και Πλεύνας, ένθα οι Βούλγαροι πλειοψηφούν".

Και πάλι, "εκ Πλεύνης χωρίου 2 ώρας απέχοντος εκ Δράμας και έχοντος 200 οικογενείας βουλγαρικάς και 125 ελληνικάς".

Τον πράκτορα που πήγε στο Βοβλίτσι (Πύργους) οι Πυργιώτες τον βρήκαν δολοφονημένο σε σημείο έξω από το χωριό τους.

Έτσι στους Πύργους που ήταν σλαβόφωνο χωριού όπως αναφέραμε δεν πάτησε ποτέ Βούλγαρος παπάς.

Στο χωριό μας ήρθε το 1872 κάποιος Τσιγγινέφ απο το Ραζλόκ.

Αναλυτικά τοιστορικό κομμάτι από το πολύ καλό μπλοκ του χωριανού μας Βαλαβάνη Γιώργου. http://petroussa-valavanis.blogspot.de/2012/11/blog-post_23.html.

Δεν με ενδιαφέρουν τα ονόματα. Οι ενέργειές τους με ενδιαφέρουν, η κοινωνική διάσταση του προβλήματος.

Ο Τσιγγινέφ εγκαταστάθηκε στο χωριό δημιουργώντας γύρω του μια ομάδα από Πλευνιωτες. 

Επειδή ο στόχος και ο σκοπός της ομάδας αυτής ήταν συνομωτικός, ήθελαν δηλαδή να ανατρέψουν μια παράδοση, δηλαδή τη βυζαντινή ελληνορθόδοξη και να φέρουν μια ξένη την βουλγαρική,  θα τους αποκαλώ στη συνέχεια συμμορία.

Για να πετύχουν τον σκοπό τους έπρεπε να συγκρουστούν με τον πνευματικό ηγέτη, τον Δεσπότη Δράμας όπου υπαγόταν η Πλεύνα.

Επομένως έπρεπε να βρουν λόγους για να πείσουν μάλλον δε να παραπλανήσουν το κόσμο ότι δεν αντιπροσωπεύονται καλώς.

Μερικοί αναφερουν τη γλώσσα ως κύριο κριτήριο για την απόσχιση.

Ο Δεσπότης δεν είναι ντόπιος, δεν μιλάει βουλγαρικά, είναι "πόντιος", το όνομά αυτού Γερμάνος Μιχαηλίδης.

H αντίθεση και η κόντρα με τον εκάστοτε Δεσπότη έχει πάντα διαχρονικά κρυφοβουλγαρικά ελατήρια.

Προ του Τσιγγινέφ ήταν όλοι, μα όλοι πατριαρχικοί, δηλαδή είχαμε τη βυζαντινή εκκλησιαστική παράδοση.

Η συμμορία με πλάγια μέσα όπως λέει η ανάρτηση Βαλαβάνη παραπλάνησε τους Πλευνιώτες.

Μάζεψε υπογραφές μόνο για να φύγουν από τον Δεσπότη και να πάνε στη βουλγαρική εκκλησία.

Αυτό και τίποτε άλλο.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι έγινε για να ακούν την θεία λειτουργία στη γλώσσα τους.

Η ιστορία όμως δεν συμφωνεί με την άποψή αυτή.  

Αυτό δεν ισχύει γιατί σήμερα ξέρουμε πολύ καλά ότι η ντόπια γλώσσα δεν είναι βουλγαρική, ενώ η βουλγαρορθόδοξη λειτουργία γινόταν στα βουλγαρικά.

 Πρώτον αυτό και δεύτερον οι μισοί και λίγο παραπάνω στη Πλεύνα μόνον έγιναν εξαρχικοί, οι υπόλοιποι έμειναν στη ελληνική γλώσσα, αν πραγματικά ήταν η γλώσσα κριτήριο........

"Ο Δεσπότης δεν μας αντιπροσωπεύει", αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα.

Υπογραφές μάζεψαν πολλές στη Πλεύνα.

Οι υπογραφές που μαζεύτηκαν όμως από όλη τη Μακεδονία στη Σόφια, παρουσιάστηκαν από τους Βουλγάρους ως υπογραφές Βουλγάρων που θέλουν να φύγουν από το Πατριαρχείο και να προσκολληθούν στη βουλγαρική εξαρχία.

Επομένως παρουσιάστηκαν ως Βούλγαροι της Μακεδονίας.

Κατάλαβες φίλε αναγνώστη που έγινε η πλαστογράφηση της ιστορίας.

Η απλή υπογραφή για να φύγει ο δεσπότης έγινε απόδειξη αλλαγής εθνότητας........

Από την στιγμή αυτή η Πλεύνα καταδικάστηκε.

Οι Βούλγαροι έβλεπαν στη Πλεύνα μόνο Βουλγάρους και γύφτους.

Συγκεκριμένα σε στατιστική του 1900 μΧ έβλεπαν 2.140 Βουλγάρους και 12 τσιγγάνους.

Σε μια άλλη το 1905 1.920 Βουλγάρους εξαρχικούς και 484 Βουλγάρους πατριαρχικούς!.

Ήθελαν μια βουλγαρική Πλεύνα και μια παράδοση βουλγαρορθόδοξη.

Ένα από τα πιο αισχρά ψέματα και απάτες που κυκλοφορούν στο χωριό είναι ότι στη Πετρούσα μιλούσαν μόνο βουλγαρικά και ότι τα ελληνικά τα έφεραν οι Πελοποννήσιοι χωροφύλακες και δάσκαλοι με την απελευθέρωση του 1913.

Η Πετρούσα είχε από το 1854 ελληνικό σχολείο. Η παιδεία στην περίοδο της τουρκοκρατίας δεν ήταν υποχρεωτική.

Μόνο όσοι ήταν βασταγμένοι μπορούσαν να πληρώσουν παιδεία. Και στη Πλεύνα δεν ήταν λίγοι οι τζορμαμπατζήδες.

Εδώ να αναφέρω μια λεπτομέρεια που πιστεύω όμως ότι έχει μεγάλη σημασία.

Στα Αλιστράτη από τον 17ον αιώνα υπήρχε σχολή. Η περιβόητος σχολή της Αλιστράτης η οποία δέσποζε αργότερα σε όλη την Ανατολική Μακεδονία.

Στην Αλιστράτη που απέχει λίγα χιλιόμετρα από το χωριό, και παρόλο που στο χωριό είχε ελληνικό σχολείο αρκετές οικογένειες έστελναν τα παιδιά τους εκεί.

Μάλιστα έλεγαν οι παλιοί ότι το απολυτήριο της 4ης τάξης της Αλιστράτης ισοδυναμούσε με απολυτήριο 6ταξιο Γυμνάσιο της εποχής μας.

Η Εταιρεία Δραμιμών Μελετών εξέδωσε ένα καταπληκτικό τόμο "Η Αλιστράτη στο διάβα των αιώνων", μια καταπληκτική δουλειά του Κωνσταντίνου Κοντού.

Διαβάζουμε λοιπόν εκεί τα εξής καταπληκτικά.

Η Κεντρική Σχολή της Αλιστράτης ιδρύεται στις 18.2.1841.

Στη σχολή φοιτούσαν νέοι, για μια πενταετία, από 12 χρονών και άνω.

Ήταν εσωτερικοί.

Έμεναν στο ίδρυμα όλο το έτος και δεν υπήρχαν καλοκαιρινές διακοπές, παρά μόνο για 20 μέρες τα Χριστούγεννα και το νέο έτος και για 15 του Πάσχα, ενώ ο σχολάρχης επέβαλε πολύ αυστηρή πειθαρχία και τάξη.

Οι μαθητές διδάσκονταν γραμματική, λογική, μεταφυσική, αριθμητική, γεωγραφία, ηθική, ιερή κατήχηση, ιερή ιστορία, ρητορική, ποιητική, γερμανικά και ιταλικά.

Τα παιδιά  που ήταν εσώκλειστα και αλληλογραφούσαν με τους γονείς τους.

Μια τέτοια αλληλογραφία έχει διασωθεί και είναι από το αρχείο της αρχοντικής σερραϊκής οικογένειας Μάλαμα που είχε τον γιο στη Σχολή Αλιστράτης.
 
Σέρραι τη 4η Σεπτεμβρίου 1847

Ανοίγων την πύλην ίνα υπάγω προς τον διδάσκαλον βλέπω έξαψνα και παρ΄ ελπίδος τον Νικόλαον αυτάδελφόν σας φέροντά μοι επιστολήν σας προς εμέ, και μίαν εσώκλειστον προς την Κυρίαν μητέρα σας, εχάρην διά το αίσιον της υγείας σας, και κατά τα γραφόμενά σας την εγχείρησα προς την μάμην σου, η δε μοι είπεν και την ανέγνωσα και μεγάλως ελυπήθην, πλην τι ποιητόν, χρειάζεται υπομονήν, ίδον να μας λέγητε για το να σας οίδοποιήσωμεν τι μαθήματα και από ποιον παραδιδόμεθα, αύριον θέλομεν κάμη αρχήν του Β'. 'Ολυνθιακού λόγου τον Δημοσθένους.

Επειδή τον Α'. Φιλιππικόν και τον Α'  Ολυνθιακόν τους ετελειόσαμεν, 
ταύτα δε παραδιδόμεθα υπό του Κυρ Χρηστίδου μετά το (γεύμα ;) δε, δις της εβδομάδος τεχνολογικόν δις σύνταξιν, και δις Ιταλικά εως ότου να ελθη ο προσδοκόμενος Σχολάρχης και ότε τα πράγματα θα μεταβληθώσιν.


Εν βία και άλλοτε σας γράφομεν διεξοδικότερα.

Δηλαδή αγαπητέ αναγνώστη, όχι μόνο υπήρχε ελληνική μόρφωση και παιδεία αλλά παρακαλώ, πολύ υψηλού επιπέδου.

Επομένως το παραμύθι και η βουλγαρική προπαγάνδα ότι δεν μιλιόταν η ελληνική να πάψει.

Εξάλλου κάποιος Βούλγαρος αξιωματικός όταν ήρθε στη Δράμα τι 1913 και ρώτησε τον αρχικομιτατζή Πανιτσα γιατί δεν μιλούν όλα τα χώρα της Δράμας βουλγαρικά, ο Πανίτσα υποδεικνύοντας την σιδηροδρομική γραμμή Δράμας του είπε ότι τα χωριά βόρεια της γραμμής μιλούν τα νότια καθόλου.

Την είπαμε τώρα μόλις βουλγαρική, γιατί οι Βούλγαροι έτσι την βλέπουν ως δική τους διάλεκτο.

Η ομιλούμενη, λεγόμενη ντόπια διάλεκτος είναι σλαβική.

Δεν είχε ποτέ γραφή γιαυτό δεν έχει ποτέ γραφεί και γι αυτό δεν είχε διδαχθεί σε σχολεία.

Οι Βούλγαροι την θεωρούν διάλεκτο της βουλγαρικής γλώσσας οι δε Σκοπιανοί ως διάλεκτο της Σλαβομακεδονικής.

Όπως όμως και να έχει είναι σλαβική.

Τόσο οι Βούλγαροι όσο και οι Σκοπιανοί είναι και το ομολογούν ότι είναι Σλάβοι.

Στη Πετρούσα από όσον γνωρίζω καμιά οικογένειά δεν έχει σλαβική προέλευση.

Εκτός του πρώτου Βουλγάρου που ήρθε στη Πλεύνα από το Ραζλόκ της Βουλγαρίας τον Τσιγγινέφ που και γι αυτόν δεν υπάρχει πληροφορία αν ήταν σλαβικής καταγωγής.

Βουλγαρική Εξαρχία.

Στόχος λοιπόν ήταν η εγκατάσταση βουλγαρικής εκκλησίας στο χωριό.

Η συμμορία αφού εξαπάτησε τον κόσμο με το θέμα του Δεσπότη, έδιωξε το ιερέα της Παναγίας που ήταν ο χωριανός μας πάπα-Θανάσης Παπαστεργίου και τους πατριαρχικούς σε παρεκκλήσι του Αγ.Αθανασίου που τότε ήταν εκτός χωριού.

Στη θέση του μας έφεραν Βούλγαρο πάπα.

Και έτσι έχουμε ξαφνικά βουλγαρική θεία λειτουργία στη Πλεύνα.

Η παλιά εκκλησία της Παναγίας καταλήφθηκε από αυτή την συμμορία και όχι όπως λέγετε από τους βουλγάρους.

Ο απλός παραπλανημένος κόσμος απλώς ακολουθούσε.

Το φιρμάνι προέβλεπε μόνο το διαχειριστικό, δηλαδή αν θα γίνονται και από ποια παράταξη η θεία λειτουργία.

Στην αρχή λειτουργούσαν εναλλάξ, μια βυζαντινή και την άλλη βουλγαρική θεία λειτουργία.

Κακώς λοιπόν ονομάζεται βουλγαρική η εκκλησία.

Εκτός του πάπα και του Τσιγγινέφ δεν υπήρχαν Βούλγαροι στο χωριό.

Η συμμορία κάποια στιγμή εξαπατώντας και δωροδοκώντας τις τουρκικές αρχές εκδίωξαν, απέβαλαν με τη βία το πάπα του χωριού και την επιτροπή.

Ο ναός δηλαδή καταλήφθηκε μεν, αλλά ιδιοκτησιακά ανήκε στο πατριαρχείο.

Είναι σαν να σε διώχνει κάποιος από το σπίτι σου με την βία και μετά να ζητά και τα ρέστα.

Εμπόδιο στα σχέδια τους όπως είπαμε ο Δεσπότης Δράμας, Γερμανός Μιχαηλίδης, "πόντιος" θα λέγαμε σήμερα, ο οποίος και στοχοποιείται.

Μια Κυριακή του 1896 που ήταν να ρθει ο Μητροπολίτης Γερμανός για να λειτουργήσει στη Εκκλησία της Παναγίας, έξω από το χωριό στη θέση που είναι σήμερα ο Σταυρός (το εννιά),  λιθοβόλησαν τον μητροπολίτη με σκοπό να τον δολοφονήσουν.

Ο μητροπολίτης διέφυγε την απόπειρα εξαπολύοντας βαρύτατες κατάρες.

Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει η συμμορία, το έκαναν κάποιοι βουλγαρίζοντες σκοτώνοντας τον Μητροπολίτη Γερμανό στη Γκόρνιτσα (Καλή Βρύση) το 1896.

Αφού εκδίωξε η σπείρα τους πατριαρχικούς από την εκκλησία διέπραξε ένα άλλο μεγάλο ιστορικό λάθος.

Ενώ η ομιλούμενη γλώσσα είναι η ντόπια, έφεραν Βουλγάρους δασκάλους και άνοιξαν βουλγαρικό σχολείο.

Εδώ φίλε αναγνώστη θέλω να σκεφτείς μόνος σου και να προβληματιστείς.

Γιατί ήρθε η διδασκαλία της βουλγαρική γλώσσας στη Πλεύνα, σίγουρα όχι ως ξένη γλώσσα τότε.

Τα βουλγαρικά δεν ήταν ούτε πρόκειται να γίνουν μητρική μας, γιατί δεν είμαστε Σλάβοι.

Σλάβοι είναι οι Βούλγαροι και οι Σλαβομακεδόνες Σκοπιανοί.

Η βουλγαρική δεν έχει καμιά σχέση λένε κάποιοι με την δική μας διάλεκτο.

Μαθαίνοντας την στο σχολείο όμως, δεν μαθαίνεις και το βουλγαρικό πολιτισμό μέσω της βουλγαρικής παιδείας;

Από την μια οι πατριαρχικοί κράτησαν την βυζαντινή παράδοση και την ελληνική παιδεία, από την άλλη οι εξαρχικοί ασπάστηκαν τη νέα εισαγόμενη βουλγαρική.

Αυτή η συμμορία είναι η υπεύθυνη για όλα τα κακά που ακολούθησαν.

Ο απλός, φτωχός και αμόρφωτος στην πλειοψηφία κόσμος απλώς ακολούθησε και δεν φέρει καμιά ευθύνη, απλά εξαπατήθηκε.

Γιατί όταν ήρθαν οι κατακτητές η συμμορία συνεργάστηκε με τους κατακτητές ενάντια στα αδέλφια τους στη Πλεύνα.

Αυτή έστειλε εκατοντάδες Πλευνιώτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Βουλγαρίας το 1913 και ντουρντουβάκια το 1945.

Πολλοί Πλευνιώτες δεν άντεξαν στις κακουχίες και οι μανάδες τους δεν τους έκλαψαν, άφησαν τα κόκκαλά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Βουλγαρίας.

Το ίδιο έγινε, αν γκουγκλάρετε (αυτό είναι ντόπιο,  από το google), σε όλα τα ντόπια χωριά της Δράμας.

Βαρύτερο φόρο αίματος πλήρωσαν η Χωριστή και Δοξάτο, όπου (γιατί..) δεν υπήρχε ποτέ ούτε ένας σλαβόφωνος!

Εδώ θα σταματήσω το πρώτο κομμάτι του προβληματισμού με μια αποτίμηση.

Ότι επιλογές και να έκανε αυτή η συμμορία όχι μόνο δεν ευδοκίμησαν αλλά και ήταν ολέθριες και καταστροφικές για το χωριό μας.

Η απόσχιση από το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο και η προσχώρηση στη βουλγαρική εξαρχία ήταν λάθος.

Μετά από 140 χρόνια περίπου εξαρχία δεν πρόκειται να έρθει ποτέ ακόμη και να το θέλουν κάποιοι!

Γιατί θα αναρωτηθείτε.

Γιατί οι δύο εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Ελλάδας έχουν αναγνωρίσει η μία την άλλη.

Δεν μπορεί δηλαδή να λειτουργήσει Βούλγαρος παπάς χωρίς την συγκατάθεση του Μητροπολίτη Δράμας.

Η βουλγαρική παιδεία και η γλώσσα που με τόσο μένος προσπάθησαν να εισαγάγουν είναι ντιπ  deep  ξένες στη σημερινή Πετρούσα.

Και αν διδάσκονται στο χωριό, όπως πληροφορούμε σήμερα , διδάσκονται ως ξένες γλώσσες.

Κανένας δεν πιστεύει ότι το σλαβόφωνο ντόπιο ιδίωμα είναι βουλγαρικό.

 Οι μεγαλύτεροι και πιο γενναίοι Μακεδονομάχοι, όπως ο Άρμεν Κούπτιος, ήταν σλαβόφωνοι και πολλοί από αυτούς δεν ήξεραν γκρι ελληνικά.
Άλλο η γλώσσα και άλλο η εθνική συνήδειση.

Μπορεί ενδεχομένως να πουν, υπάρχουν και οι λεγόμενοι "εθνικά Μακεδόνες".

Είναι η light μορφή του βουλγαρόφιλου ρεύματος που έχει πολύ λίγους θαυμαστές στη Μακεδονία.

Αυτοί όμως ακόμα ψάχνονται, δεν έχουν κατασταλάξει αν είναι σλάβοι ή αρχαίοι Μακεδόνες.

Δεν είμαστε Σλάβοι.

Photo Nikos Vavdinoudis

Είμαστε Έλληνες Μακεδόνες και έχουμε το Μπάμπιντεν που είναι η απόδειξη της ελληνικότητας της Πετρούσας.

Γιατί το Μπάμπιντεν είναι διονυσιακή, δηλαδή αρχαία ελληνική γιορτή. 

Οι Βούλγαροι είναι Σλάβοι και δεν έχουν καμιά σχέση με Διόνυσο και Μέγα Αλέξανδρο.

Όλες λοιπόν τις επιλογές της συμμορίας η Ιστορία της έριξε στα αζήτητα. 

Οι σκοποί και οι στόχοι της ήταν καθαρά ιδιοτελείς.

Προσωπικός πλουτισμός προβολή και  μισαλλοδοξία.

Κατάστρεψε οικογένειες και το χωριό με τις επιλογές της, και συγκεκριμένα με την βουλγαρολαγνεία και την ενεργή συμμετοχή της στα ύπουλα σχέδια των Βουλγάρων κατά τις 3 κατοχές που είχαμε.

Περισσότερα σε άλλη ανάρτηση.

Δέστε τα αλλά ντόπια χωριά.

Κανένα δεν έχει την φήμη που έχουμε. 

Μέχρι και σήμερα μας αποκαλούν βουλγαροχώρι και μικρή Σοφία "Μάλκα Σοφία".

Τελευταία το άκουσα σε καφενείο στη Δράμα. 

Μαδεμλής Κωνσταντίνος
π. Πρόεδρος  Πετρούσας.