7 Ιουλίου 2014

ΎΔΡΑΜΑ Μονάχου: οι Δραμινοί τίμησαν τα 101 χρόνια απελευθέρωσης της Δράμας.


Ο Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Βρασενίκης
και η Γενική Πρόξενος Μονάχου  κ. Σ. Γραμμάτα


  Το Σάββατο 5 Ιουλίου 2014 στο Μόναχο ο εδώ Δραμινός Σύλλογος τίμησε με μια σεμνή αλλά  πλούσια σε πρόγραμμα εκδήλωση τα Ελευθέρια της Δράμας.

101 Χρόνια από την απελευθέρωση του Σαντσακίου Δράμας από τους Βουλγάρους κατακτητές.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο πρόεδρος του Συλλόγου Πετρουσιώτης Γιώργος Βρασενίκης.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία της και η Γενική Πρόξενος Μονάχου  κ. Σ. Γραμμάτα,
κ. Σ. Γραμμάτα


η οποία απευθύνοντας χαιρετισμό εντυπωσίασε με τις βαθιές της γνώσεις στην Δραμινή τοπική ιστορία.
Στην εκδήλωση συμμετείχαν αρκετές Πετρουσιώτισες και Πετρουσιώτες.
Το χορευτικό του Συλλόγου Δραμινών 'ΥΔΡΑΜΑ Μονάχου"
Την εκδήλωσε πλαισίωσε το χορευτικό του Λυκείου Ελληνίδων Μονάχου, χοροδιδάσκαλος του οποίου είναι
η Πετρουσιώτισα Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα στο Χορό
Θεανώ Κεσσίση.

Η Θεανώ είναι χοροδιδάσκαλος σε αρκετά χορευτικά διαφόρων ελληνικών συλλόγων στο Μόναχο.





Απόσπασμα απο τον εκφωνηθέντα λόγο:
 Ύδραμα- Νομός Δράμας - Ηδωνίδα γη.

 
Η Νίκη της Δράμας,
φιλοτεχνημένο από τον Πετρουσιώτη Καλλιτέχνη
Παύλο Αγγέλου Κουγιουμτζή.

Η Ηδωνίς περιελάμβανε ολόκληρη την περιοχή, η οποία εκτείνεται από τη λίμνη Κερκίνη (Ταχινού ή Αχινού), μέχρι και τις περιοχές δυτικά και νότια του Νέστου ποταμού,
 δηλαδή τη μεσημβρινή περιοχή της Ζίχνης, της Αλιστράτης και της Δράμας, μέχρι την παραλία, που έχει βορειοδυτικά τον Αγγίτη ποταμό (Αγγίστα) και νότια το Παγγαίο όρος. 

Οι κάτοικοι:



Στα προϊστορικά χρόνια τρεις φυλές κυριαρχούν στην περιοχή:


Πελασγοί,
Παίονες και
Θράκες.

Έτσι πορεύτηκε μέχρι την κατάληψή της από τους Μακεδόνες το 357 π.Χ.

Από τότε, ένα νέο ελληνικό φύλο γεννιέται στο χώρο, οι Θρακομακεδόνες.
Αυτοί κατόρθωσαν να επιζήσουν στην περιοχή μέχρι και τις μέρες μας.

Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής και ιδιαίτερα οι ντόπιοι θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των Θρακομακεδόνων της εποχής εκείνης.

Μετά την Προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βουλγάρους και την Μικρασιατική καταστροφή έχουμε πληθυσμούς από Ανατολική Ρωμυλία και Θράκη η οποίοι εγκαθίστανται στις περιοχές Αγίου Αθανασίου, Καλαμπακίου και Κυργίων ως επί των πλείστων
 και από τον Πόντο στα Τουρκοχώρια του Σαντζακίου Δράμας  με την ανταλλαγή των πληθυσμών, από όπου έφυγαν πολλοί μουσουλμάνοι της Δράμας στην περιοχή Ανδιανουπόλεως και Μικράς Ασίας.

Πολλοί ήταν οι κατακτητές που πέρασαν από τη Δράμα.
Ρωμαίοι, Άβαροι, Σλάβικά φύλα, Βούλγαροι, Σέρβοι και Τούρκοι.

Στο Βυζάντιο η Ηδωνίς - Δράμα ανήκε στο Θέμα του Στρυμώνα.

Μετά τη πτώση του Βυζαντίου ανήκε στο Βιλάετι Θεσσαλονίκης,  βιλαέτι ήταν κάτι αντίστοιχο με τις σημερινές περιφέρειες και ονομαζόταν Σαντζάκι Δράμας, κάτι σαν Νομός.

Στο Σαντζάκι της Δράμας εντάσσονται οι καζάδες, δηλαδή δήμοι Δράμας, Πραβίου, Καβάλας, Σαρισαμπάν και Θάσου,.

Ενδιαφέρον έχει και η εκκλησιαστική διοίκηση.

Η Δράμα ανήκε στην Μητρόπολη Φιλίππων, την πρώτη Μητρόπολη της Ευρώπης,
από ίδρυσεως της Μητρόπολης από τον απόστολο Παύλο.
Μακεδόνες "Δραμινοί-Ηδωνες" ήταν οι πρώτοι  χριστιανοί της Ευρώπης.

Έτσι η Μονή Εικοσιφοινήσας, το αρχαιότερο μοναστήρι της Ευρώπης. παρόλο που είναι στο όρος Παγγαίο και υπάγεται διοικητικά στην  Καβάλα, ανήκει στην Μητρόπολη Δράμας.

Από τους πολλούς κατακτητές οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι είναι που προσπάθησαν να αλλοιώσουν την ελληνοχριστιανική κληρονομιά της Δράμας.

Οι Τούρκοι στα 500 χρόνια εξισλαμίζοντας κομμάτι του πληθυσμού και οι Βούλγαροι μετά την Εθνική τους Αναγέννηση  τον προηγούμενο αιώνα που με την αποτυχημένη προσπάθεια τους να επιβάλλουν στο  σλαβόφωνο πληθυσμό  την απόσχιση  από πατριαρχείο και την προσχώρηση στη Βουλγαρική Εξαρχία.

Δυστυχώς υπήρχαν κάποιοι που προσχώρησαν και έτσι φτάσαμε στον αιματοβαμμένο Μακεδονικό Αγώνα το 1904 μέχρι το 1908.

Ακολουθεί η Επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908 η οποία χειροτερεύει την κατάσταση των Ελλήνων της Δράμας κάτω από την εθνικιστική καταπίεση  των Νεοφώτιστων Φιλόδοξων Τούρκων Αξιωματικών.

Το 1912 Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία ενώνονται να διαμελίσουν την παρακμασμένη και διαφθαρμένη πια οθωμανική αυτοκρατορία.

Είναι ο Α' Βαλκανικος Πόλεμος.

Ο Ελληνικός Στρατός με γενναίες μάχες και αποφασιστικές ενέργειες της ηγεσίας του απελευθερώνει την  Ανατολική Μακεδονία και  φτάνει την 26η Οκτωβρίου 1912 στην Θεσσαλονίκη.
Ο πόλεμος σταματάει εδώ και βρίσκει την Μακεδονία διαμελισμένη από τους συμμάχους.
Η Δράμα δυστυχώς στην κατανομή αυτή βρίσκεται πάλι κάτω από μια  νέα  επώδυνη  κατοχή.

Έφυγαν οι Τούρκοι αλλά ήρθαν χειρότεροι, οι Βούλγαροι.

Η Κατοχή της Δράμας κρατάει μέχρι την 30 Ιουνίου 1913, δηλαδή μόνο μερικούς μήνες.
Η διάρκεια μπορεί να ήταν μικρή, αλλά διαδραματίστηκαν πολλά δυσάρεστα για το δραμινό λαό.


Αποκορύφωμα των αποτρόπαιων εγκλημάτων της Βουλγαρικής κατοχής η Σφαγή του Δοξάτου την 30η Ιουνίου 1913.
Γράφει για την ημέρα αυτή ο απεσταλμένος της ρωσικής εφημερίδας Ρούσκιε Ούτρο, Βλαντιμίρ Τορνόφ: 

"Αι ανθρωποθυσίαι αι διαπραχθείσαι υπό των Βουγκάρων υπήρξαν φρικαλέαι.

Εκατοντάδες αθώων πολιτών κατεσφάγησαν, αι δε διαρπαγαί υπήρξαν κολοσσιαίαι.
Είδομεν κατά γής εν μέσω ερειπίων χρηματοκιβώτια βιαίως διερρηγμένα, ραπτομηχανάς κατεστραμμένας […]
Γυναίκες εθρήνων πικρώς και συνέστρεφον τας χείρας εξ απογνώσεως.
 Είδον ιδίοις οφθαλμοίς παιδία πληγέντα δια λογχισμών.
Εις πλείστα μέρη συνηντήσαμεν σωρούς πτωμάτων εκτεθειμένων εις τον καύσωνα του ηλίου και άλλα πτώματα κατά το ήμισυ ξεθαμμένα και των οποίων οι πόδες, η κεφαλή και αι χείρες προέβαλον φρικαλέας εκ της γης…"

Ο Μητροπολίτης της εποχής εκείνης Αγαθάγγελος Μάγνης κατέγραψε με λεπτομερές αναφορές στιγμή προς στιγμή στο Ημερολόγιο του τις δραματικές ημέρας από την 1η Ιουνίου έως και την 1η Ιουλίου 1913.

Την 1η Ιουλίου 1913 οι Έλληνες της Δράμας αξιώθηκαν να απολαύσουν το μέγα δώρημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μετά από μια απαίσια δουλεία 482 ετών.

Η γαλανόλευκος εκυμάτισε επιτέλους πάνω στα εναπομείναντα βυζαντινά τείχη της πόλης και οι Δραμινοί με μια ανεκλάλητη χαρά υποδέχθηκαν τον ελληνικό στρατό.

Ο ένδοξος  ελληνικός στρατός οδηγούμενος από τον γενναίο αντισυνταγματάρχη Νικόλαο Μιχαλόπουλο-Αρκαδικό κατέλυσε την αφόρητο οθωμανική δουλεία και την απαίσια βουλγαρική κατοχή.

Είναι Ελεύθερη.

ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

Η 1η Ιουλίου 1913 λοιπόν αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σταθμούς της νεότερης ιστορίας της μαρτυρικής μας πόλης.

Είναι η ημέρα κατά την οποία ο Δραμινός λαός ανέπνευσε το μυρωμένο αγέρι της πιο λατρευτής θεάς, της λευτεριάς, αποτινάσσοντας τον διπλό ζυγό της σκλαβιάς, τον τουρκικό και βουλγαρικό.

Ανάμεσα στους πρωτεργάτες για τη σμίλευση αυτού του μεγαλειώδους σταθμού της νεότερης ιστορίας μας εξέχουσα θέση κατέχει όπως προαναφέραμε και ο αοίδιμος Ιεράρχης Δράμας Αγαθάγγελος ο Μάγνης Κωνσταντινίδης.

Το δένδρο της Λευτεριάς ποτισμένο με πλήθος αίμα ελληνικό θέριεψε κι έκανε καρπούς γλυκύτερους τούτη τη φόρα. Κι αυτούς τους καρπούς γεύτηκε ο λαός της Δράμας.

Κι ήταν η ήμερα τούτης της ανέκφραστης χαράς η πρώτη Ιουλίου 1913. Ο μεθυσμένος από το νέκταρ της Λευτεριάς δραμινός λαός ξεχύνεται στους δρόμους.
 Προηγείται η βιβλική μορφή του Αγαθαγγέλου. Πρώτος στον κίνδυνο ο Ιεράρχης, πρώτος και στον πανηγυρισμό της Λευτεριάς.
Να πως θα αποθανατί­σει τον πανηγυρισμό του στο Ημερολόγιό του:

“ Χαράς ευαγγέλια! Ελευθερία και Ελευθερία εορτάζομεν από της 4 μ.μ εν τη Δράμα.

Αναπνέομεν! Ζώμεν! Κινούμεθα!
 Ο ελληνικός μας στρατός νικητής και τροπαιούχος εισήλθεν εις την Δράμαν.
Χαρά! Αγαλλίασις, άσματα! Ελευθερία!".

Θα παραμείνει εννιά ολόκληρα χρόνια ακόμη κοντά στο  λεύθερο ποίμνιο του μοιραζόμενος μαζί του την ελευθερια και την ευτυχία και φροντίζοντας δια την ηθική διαπαιδαγώγηση του.

To 1922, τη χρονιά που ο ελληνισμός της Μ. Ασίας, του Πόντου και της Αν. Θράκης θύμα τραγικό της σκληρής ιστόρικής του μοίρας, θα ξεριζωθεί  μια για πάντα από τις πανάρχαιες εστίες του.

 Ο αείμνηστος ιεράρχης θα εγκαταλείψει τον τόπο που πότισε με τα δάκρυα του πόνου και της χαράς.

Θα ξαναγυρίσει στη Χάλκη με πολιά την κόμη και τη γενειάδα για να συνεχίσει έναν άλλον αγώνα,  εξ ίσου σπουδαίο, τον αγών του καλάμου.
Θα μετατεθεί στη νεοσύστατη Μητρόπολη Πριγκηποννήσων το 1924. Το 1932 θα παραιτηθεί για λόγους υγείας, ενώ τον Αύγουστο του 1935 θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην Χάλκη, όπου και θα ταφεί.