Ένα από τα αρχαιότερα εκκλησιαστικά μνημεία της Ανατολικής Μακεδονίας
Η Ιερά Μονή της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας,είναι ένα από τα αρχαιότερα εκκλησιαστικά
μνημεία της Ανατολικής Μακεδονίας και ο κυριότερος λατρευτικός χώρος των πιστών της περιοχής.
Κάθε χρόνο, δέχεται χιλιάδες επισκέπτες ενώ την ημέρα του εορτασμού της, τον 15Αύγουστο, συρρέουν σ’ αυτήν, πιστοί από όλη την Ελλάδα, προκειμένου να προσευχηθούν και να ζητήσουν την χάρη
της Παναγίας. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 750 μέτρων, σε μια πανέμορφη τοποθεσία μέσα στα δάση
του όρους Παγγαίου.
Στο κέντρο του συγκροτήματος, δεσπόζει ο Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου με το Ηγουμενείο, τα
κελιά των μονασουζών, το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας και το Μουσείο ενώ υπάρχει ένας ακόμη
μεγάλος χώρος με ξενώνα τριών κτιρίων, τραπεζαρία και το παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής με το
παλιό του σιντριβάνι.
Πριν από το μοναστήρι, υπάρχει πλατεία με αιωνόβια πλατάνια και το μνημείο των 172 μοναχών
που σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους το 1507.
Σύμφωνα με τις παραδόσεις, ο πρώτος κτήτορας της Ιεράς Μονής, ήταν ο Άγιος Γερμανός, ο οποίος,
μετά από πρόσταγμα της Θεοτόκου, έφυγε από την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου, στον Ιορδάνη
ποταμό, όπου ασκήτευε και πήγε με την καθοδήγηση αγγέλου, στο Παγγαίο όρος, για να χτίσει την
Παναγία Εικοσιφοίνισσα.
Από πού πήρε το όνομα της η Εικοσιφοίνισσα.
Το μοναστήρι, αναφέρεται και ως Κοσιφοίνιτσα, Κοσσυφινίτσα, Κοσφίνισσα, Κοσίνισσα, Κοσίνιτζα
και Κόσνιτζα. Λέγεται, ότι η Ιερά Μονή, πήρε την ονομασία αυτή από μια όαση είκοσι φοινίκων, κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, στην οποία έλαβε ο κτήτοράς της το πρώτο πρόσταγμα της Θεοτόκου.
Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, η Κοσσυφινίτσα, ονομάστηκε έτσι από ένα κοτσύφι (κόσσυφο), που
έδειξε στον Άγιο Γερμανό, μια δροσερή πηγή, για να μπορέσει να ξεπεράσει το πρόβλημα της έλλειψης νερού.
Μια άλλη εξήγηση της ονομασίας, συνδέεται με ένα θαύμα της εικόνας της Παναγίας.
Έλαμπε και άστραφτε ολόκληρη, σκορπώντας φως«φοινικούν», δηλαδή κόκκινο, όπως η πορφύρα
των Φοινίκων.
Η ιστορία του μοναστηριού.
Για αρκετούς αιώνες, η ιστορία της Μονής, μας είναιάγνωστη.
Σύμφωνα με στοιχεία που υπάρχουν, το μοναστήρι, γνώρισε μέρες ακμής, από το έτος 1472,
όταν σε αυτό αποσύρθηκε αφού παραιτήθηκε από το θρόνο του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άγιος Διονύσιος, ο οποίος θεωρείται, ο δεύτερος κτήτοράς του.
Κατά το έτος 1507, ζούσαν στο μοναστήρι, 172 μοναχοί, οι οποίοι λόγω της μεγάλης φιλελληνικής και
χριστιανικής τους δράσης στην ευρύτερη περιοχή, προκάλεσαν την οργή του Τούρκου τοπάρχη, που
τους κατάσφαξε όλους.
Η σφαγή τους αυτή, έγραψε μια ακόμη ένδοξη σελίδα στην ιστορία της Μονής. Στην Παναγία Εικοσι-
φοίνισσα, είχε το αρχηγείο του, ο μεγάλος αγωνιστής Νίκος Τσάρας, κατά την περίοδο της Ελληνικής
επανάστασης και εκεί όρκισε τους οπλίτες του, ο Εμμανουήλ Παπάς.
Στην Ιερά Μονή, λειτουργούσε
Ελληνική Σχολή, στην οποία έμαθε τα πρώτα του γράμματα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Νεόφυτος
Η΄ (1891 - 1894), ενώ ιδιαίτερα αξιόλογη ήταν η βιβλιοθήκη της.
Πριν από τη διαρπαγή της από τους Βουλγάρους το 1917, περιλάμβανε 1300 τόμους βιβλίων από τους
οποίους, οι 430, ήταν χειρόγραφοι κώδικες, σε μεμβράνη ή χαρτί.
Το 1854, η καταστροφική μανία της πύρινης λαίλαπας, αποτέφρωσε ένα μέρος του
μοναστηριού, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, επιδημία χολέρας αποδεκάτισε τους μοναχούς.
Το μοναστήρι όμως, πέρασε τα πάνδεινα και από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, την περίοδο από
το 1917 έως το1943. Λεηλατήθηκε κατ΄ επανάληψη, μνημεία του καταστράφηκαν από τη μανία των
Βουλγάρων, ενώ πολλά ιστορικά ντοκουμέντα της Μονής, εκλάπησαν και βρίσκονται σήμερα σε μουσεία και βιβλιοθήκες εκτός Ελλάδας.
Η ανοικοδόμησή του, ξεκίνησε μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και σήμερα, αποτελεί ένα αρ-
χιτεκτονικό κόσμημα, της ευρύτερης περιοχής.
Από την εφημερίδα seven της 3 Αυγούστου 2011, σελιδα 10
